Kardan Atlar Çekiyor Buzdan Tabutları
ben daima…;
çocuklar tonda a -ki rengi - açlıkla büyünmacıların k mahcubiyetin el açmış mutdüşlerken… gökteki metalatılmaz sandım . hiç olmaz diye… açlıktan boğazı örümcek birileri…; can bildikleri… canı canandan almak cellâdı olmak kurmuşlar önce kadın bedenlerini… kirle saymışlar sonra da kefareti deyip… katl karar kılmışlar . cehennemi hep onla…cenneti hep alan yaşamayı haram…ölümü helâl kılan ya töre ya da koca infazı vurmuşlar . gelinlik yerine... kan damlalarının kefene sarıp... kardan at…kanında henüz bembeyaz kefeniyle… elleri ayakları yok… “kurşun yarası…kızıl karanfil gibi aç alnında” * delikanlılara ölümü hiç yakıştıramadım…! . hiroşima ne ki… bütün gönderip… parçaları gelen oğlu yerine ö yüreğinin yanında düşündüm…! şu deniz hangiortasında . hangi ğerdsönsün… acı dinsin diye evladı yitik birolup akmak istedim zamansız olmasın diye her yan kand yakmak istedim . fakat acıyı ne bıçak keser… ne ceset tadar…ne de te yürvicdan…! ben hep, hsarıldım kan yıldız… gözyaşsoruymuş . bilirim…; her şair… kalemini yüreğine bansa da şiirlerini sansa da dokuz-nokta-ikilik deprem ne ki… şiirler doluymuş şairlere ölümü hiç yakıştıramadım…! . ölüm bana alıştı da… ben…! üç-bedeğilmiş ölümü hiç kims…! hiç kimseye yakıştıramadım…! hiç kimseye…! hiç…! … .. . 1987 *Büyük Usta Nazım’dan tahsin özmen bez bebekler de üşür çatım&baskı yay ank 2006 |
Saygıyla.