SENDEN SONRA
"BÜTÜN ŞİİRLERİM SENİN OLSUN" adlı kitabımdan, Ankara, 2011.

“Kurtulmak istiyordum, gücüm yetmedi. Başımı kaldırdığımda maviyi gördüm. Uzandım, etrafımı saran duvarlardan aşmak istedim. Özgürlük, uzanamayacağım kadar yükseklerdeydi. Yokluğuna hapsolmuştum. Biz insanlar sonsuzluğun ovalarında yol aldığımızı sanırız, oysa kendi tutsaklığımızı yaşarız her seferinde. Sonunda gideceğimiz yer, o duvarlar arasıdır...
O duvarlara, o saatleri kim koymuştu dizi dizi bilmiyorum. Ben koştukça, sırayla parçalandılar! Zaman, hemen yanı başımda yok oluyordu çok yazık! Çürümüş, köhnemiş son anlar, hızla ayaklarımın dibinde eriyip gidiyordu… Varsın gitsin, varsın yaşanmamış olsundu, sen yoksan zamana düşmandım...
Gerçek ölüm ayrılık değilmiş, senden uzakta olmak değilmiş, seninle olmaya dair umutlarımın ölmesiymiş. Ömrüm boyunca az ya da çok, ben bu umutlarla yaşamıştım oysa. Önce umutlar ölürmüş meğer. Ölümün kapısı, umutsuzlukla açılırmış. Aşkın umutsuzluğuyla… Sensizlik böyle bir şey işte…
Şimdi, senli zamanların kırıntıları altında eziliyorum. Sen, az önce çekip gittin şu kapıdan. Ben artık ilk defa yarını sevmeyeceğim. Ve yemin ediyorum, hatıraların elinden tutup ayağa kaldırmayacağım.
O dev sevdanın ardında, bir cücenin gölgesine sığınmayacağım.
Kısacık bir zamanda yaşanan, bin ömre bedel aşkımız ve elbette hatıralar, öksüz bir çocuğun yüreğinden farksız sen olmayınca. Özlemlerden zevk alacak kadar güçlü değilim artık, hadi lütfen git! Ve sonra düşlerime bir daha uğrama…
Hayat, bildiğin gibi devam edecek. İnsan sevmeyi, birileri yine öğretmeye çalışacak. Belki bir kadın, farkına varmadan seni taklit edecek. Sevgi üstüne bir dünya, yeniden kurulacak. Belki farkına varmadan kendimizi aldatacağız. Bir şekilde hayat, su duruluğunca akmaya devam edecek... Ama gerçek bir hayat olmayacak bu! Düşler ülkesinde, ölüm sonrası nasıldır bilmiyorum, öyle bir şey olacak galiba!...
Bilmiyorum, belki de benim hikâyemi kısa bir süre sonra öğreneceksin.
Neler söyleyecekler kim bilir?!
Ama şunu unutma!

Kim ne derse desin, üstelik ikimiz de ne yaparsak yapmış olalım, aşkından ve senden vazgeçmeyeceğim…”

SENDEN SONRA

Senden sonra,
Neler oldu bilsen?
Bir bağ bozumunun yalnızıyım ben…
İsterse dört yanımı alevler sarsın,
Senden sonra,
Kıraç tarlaların ayazıyım ben…

Senden sonra,
Başında kavak yelleri esiyordu güzün,
Geldi, yanına usulca çöküverdi hüzün,
Senden sonra,
Yanıp küle dönen ömrümüzün,
Karalar içindeki, bir avuç beyazıyım ben…

Senden sonra,
Bir fırtına ki,
Bu limanda yer eder.
Koylarıma uğrasa da gemiler,
Bilmezler gülüm;
Senden sonra,
Kuruyan bir denizin son dalgasıyım ben…

Senden sonra,
Masamda kadınlar varmış?...
Sahi öyle mi, başka sevdalar varmış?...
Derlerdi de inanmazdım,
Bakışların üstümde kalmış…
Senden sonra,
Bu dost meclisinde,
Dökülen meylerin son damlasıyım ben…

Sebahattin YAŞAR, 1996