Benim öfkelerim var, zulme karşı ağlayan.
Haksızlığın ateşi, yüreğimi dağlayan.

Bir mazlumun feryadı yakar kalbi, ciğeri.
Zulüm altın olsa da, olur mu hiç değeri?

Muhabbetten eser yok, sevgisiz fert ve toplum.
Ta ezelden çizilmiş, İslam’dır benim yolum.

Suçlu insan arama, suça karşı savaş aç.
Sevgidir ve saygıdır, dertli gönül’e ilaç.

Yıllardır boş vermişlik kopardı bizi bizden.
Hayasızlık yüzünden, utandık neslimizden.

Yarının umudunu dün harcayıp bitirdik.
Çağdaşlaşmak uğruna dinimizi yitirdik.

İstilaya uğradı, toprağım, neslim, dilim.
Ya Rab sen yardım eyle sönmesin son kandilim.

Dinmiyor içimdeki öfkelerim, sitemim.
Haksızlık ateşinde yanar ruhum, bedenim.

Gaflete dalmış ümmet, yazık iman küllenmiş.
Pusuya yatan nifak, münafıkta dillenmiş.

Batıya dönen yüzü, Kur’an’a çevirmeli.
Müslümanlar uyanıp hep el ele vermeli.

Kin biter, nefret biter, dünyamız nur dolardı.
Münafığın nifak’ı, kararırdı, solardı.

13/08/2007 Yaşar TAŞKESEN