Bilir misin?
Gecenin alaca karanlığında
Saatlerin çalışmadığı
Zamanın durduğu anlarda
Sensizlik hariç
Hiçbir şeyin koymadığı
Küle dönen ateşlerin
Hiçbir zaman sönmediğini
Ve sönmeyeceğini
Hani insanın gözünde tüten ateşlerde
Cayır cayır yandığı
Yaklaşmak isteyip de yaklaşamadığı
Şiirlerdeki platonik aşklara inat
Deli gibi sevdiği
Ama sevilmediği
Sessiz kalıp tutamadığı ellere avuç açtığı
Susuz, ekmeksiz kalıp
Ama sensizleşmediği
Sahte suratlara boyun bükmeyip
Şu yalan dünyada tek başına kaldığını
Ağlamaklı olup
Hüzünlü bir şekil de geçmişe daldığında
Her tarafı zifiri karanlık gördüğü
Yaşamın acımasızlığına gülüp geçtiği
İçindeki volkanik duyguların
En sonunda dayanamayıp patladığını
Bilir misin?

Yarınlara ekilen güzel umutların
Dağlarda esen gül kokulu bir esintisinin
Her kokusunda koklayamadığım gül’üm
Aldığım her nefeste soluduğum havam
Gün geçtikçe içimi kaplıyor
Yüreğimdeki ateş küçüldükçe
Sen büyüyorsun
Gönlüm... sen doluyor
Ruhum... sen oluyor
Tenim... sen kokuyor

Uykusuz geçen karanlık gecelerimin sessiz çığlığı
Uzak diyarlarda asla kavuşamayacağım hayalim
Hiçbir şey koymadı da
Şu sensizlik yok mu?
Ah ah sensizlik koydu...
Bilir misin?