Kader O’na ağlarını henüz bebekken örmüştü.
Babasını en son,bir yaşında görmüştü.
Annesi de terk edince O’nu kumar hevesine,
Orada burada büyüdü.
Sıcak bir yuva göremeden,
Sevgi nedir bilemeden.
Onaltısına gelince
’’Seni seviyorum’’diyen ilk gence,
Hem gönlünü,hem bedenini verdi.
O genç de O’na ilk eroini.
Önce her şey güzeldi.
Daha mutlu,daha güçlüydü eroinli ilk günleri.
Daha sonra bırakamadı,
Parasız kaldı,kendini sattı.
İçinde bir şeyler her gün biraz daha azaldı.
İnsanlık adına hiç bir şeyden eser kalmadı.
Mutluluk bir yana,uyku bile haramdı.
Hayat tatsızdı,beklentisi kalmadı.
Ara sıra yakalanıp tutuklandı.
O artık fişlenmiş bir fahişeydi.
Sonra bir gün bir arkadaşını yitirdi.
Ölüm sebebi;aşırı eroindi.
Güldü arkasından acı acı.’’Aptal’’dedi.
’’Dozunu fazla kaçırdı,kararını bilemedi’’.
İçin için ağladı.
Çünkü artık farkındaydı.
Kendi acı sonu mutlaka pek yakındaydı.
Ve nihayet,dün O’nu bir kulübede buldular.
Boş,soğuk,rutubetli...
Mosmor olmuş,o güzel gencecik bedeni.
Kolunda taze şırınga izleri,gözlerini yummuş,
Daha fazla görmek istemezmiş gibi dünyayı.
Sevgisizliğe isyan,ilgisizliğe isyan.
Milyarder babanın milyarlarına,
Kumarbaz annenin umursuzluğuna
Kendince bir çare bulmuş,
Bulduğu çare O’nun sonu olmuştu.