Ölmek isterken ayakta
Çökmüşsen dizlerinin üstüne
Dayamışsan sırtını yalnızlığa,
Çaktığın kibrit
Karanlığı yakmaya yetmiyorsa
Çektiğin duman içindeki boşluğu doldurmuyorsa
Daralan kafesini tırnakların yırtmıyorsa
Ve geçmişe dokunamıyorsan
Elin ayağın tutmuyorsa
Yıkılmışsa hayallerin..
Yıkılmışsan işte!
Ne özgürsündür artık
Ne de başkaldırabilirsin...

Yıllarca aramışken mutluluğu
Artık sebebin kalmamışsa
Şiir yazmak için
Aşık olman gerekmiyorsa
Korkuyorsan, yorulmuşsan
Nefesin çaresizlik kokuyorsa
Sevmiyorsan artık
Kimse seni sevmiyorsa
Özenle kurulmuş cümlelerin
Bir bir üzerine yıkılıyorsa
Çıplaksa düşüncelerin
Kelimelerin giydirmeye yetmiyorsa
Ve sesine sessizliğin sahip çıkıyorsa
Ne konuşursun artık
Ne de susabilirsin!

Yavaş yavaş damlayan
Kanınla dolmuşsa yüreğin
Ateş sararken bedenini
Buz tutuyorsa ellerin
Azrail’le bir olup
Tepene çökmüşse gençliğin
Soluğun kesilip de
Sebepsiz doluyorsa gözlerin
Yakınsa oldukça
Hissediyorsa iliklerin
Ne yaşıyorsundur artık
Ne de ölebilirsin..

Nuri Koplay
26,05,2009
ANKARA