Yol
Gökyüzünün karanlığı ve yıldızlardan yağan ateş
Kalbimde tutuşan umudun haykırışı ve kanayan bir yaradan akarcasına boşalan gözyaşlarım Yolculuğumun arkadaşları oldu Kasvetli ve boş sokaklarda gözlerini görür gibiyim Yıldızlardan daha parlak ve daha uzak Koşuyorum durmadan koşuyorum Beynim artık dur diyor İmkansız olduğunu bildiği halde vazgeçmezmi insan Yüreğimin bu kadar asi olduğunu bilmezdim hiç Sesini duyuyorum sanki oda dur diyor Ben hala koşuyorum Ne bedenim dayanıyor bu yorgunluğa ne ruhum Uzanamıyor ellerim sesim hiç çıkmıyor ve düştüğümde artık bedenim değil kalbim acıyor |