KARAMSAR KADININ ÖYKÜSÜ
Ağlıyordu kadın...
Aşk neşteri tarafından yaralanmıştı,yıldızların birbirine küstüğü bi günde.. Geçer sandı ama geçmezdi ki kararan bulutlar Yağmur seliyle savrulurdu dört bir yana.. Parçalarını toplayanlar olmadı. Çırpınışlarını duyanlar yardımına gelmedi.. O yalnızdı bilenler umursamadı. İçindeki karlar buza dönüşürken o bekledi yine de. Her zaman, kış mevsiminde güneşli güne hasret kaldı. Günün en soluk rengiyle yaşadı bir süre.. Küçük bir umutun peşinde sürüklendiği zaman. Aşkına şahit yapraklar bir bir sarardı içinde Ah o sararan yapraklar,yeşile dönüşmezdi ki Bittiğini kabullendiği sırada küçük bir ışık göründü arka pencereden Kalbi aydınlandı karanlık denizin yakamozları gibi Ama kısa sürdü karamsar kadının öyküsü Suda yürümeyi seçmişti bir kere. Ağlıyordu kadın..Ona gülmek değil ağlamak yakışıyordu sadece....H.ÖZER |
Saygılarımla.