Çektim la kılıcını kestim bağları
Canımdan can koparcasına
Kötü erdem kötü huyları
Yok eyledim tevhit kılıcıyla.

Yaklaş buyurdu Rabbim bizlere
Çek aradan ne varsa böyle
Mal, evlad, para, lüks attıp geriye
Kurban eyledik dünyayı, ahirete.

Kurbanı bir hayvan mı sanırız
Kurban ettiğimiz hayatımız
Bir örnektir sadece o hayvan bize
Kesilen bağ, dünyevi olan
Allah’la arana giren ne varsa.

Hz Adem günahını kurban etti de
Yaklaştı Rabbine tevbe ederek
Şeytan kendini yüksek görerek
Battı yerin kırk kat dibine.

Hz Nuh’u an bu arada
Onca yılını Kurban etti ya
Nice zaman ağladı durdu orada
Kendi oğluna söz geçiremedi
Tufan geldi sildi ne varsa
Kurban yakınlık oldu tufanda.

Habil ve Kabil’i düşün bakalım
Onların neydi Kurban ettiği
Bir hayvan olsaydı Kabul olurdu
Takvaydı istenen onlardan gayrı
Sorumluluğunu bilmek yönelmek Rabbe.

Habil yöneldi en güzeliyle
Kurban etti, yaklaştı veren Rabbine
Kabil dünyayı sevdi, kesmedi bağları
Ağırdı, çakılıp kaldı yerinde.

Hz Eyyüb’ü unutma sakın
Hastalığı kurban oldu O’nun da
Hastalığını yakınlık vesilesi bilerek
Yöneldi Rabbine hamdler ederek.

Hepsi birbirinden yüce bir Kurban
Hz İbrahim’de gör zirveyi
Oğlunu, sevdiğini alıp gidince
Söyledi Rabbine teslimim diye.

Orada işte gerçek iman görünür
Kurban olan, Hz İsmail mi Hz İbrahim mi?
İkisi de Kurban ettiler hayatlarını
Gördüler gerçek dirilmeyi.

Evet en son gelen Hz Muhammed
Kur’anı kurban etti Rabbine
Öyle bir Kurban, yakınlık ki
Geçmişten bu güne, bu günden geleceğe
Yaşanan mucize.

Haydi kes bakalım Kurbanını
Bir tek hayvanda kaldıysa yaklaşma vesilen
Çok eksik çok güdük kalmış imanın.
İman dediğin güvenmek Rabbine
Adamak hayatı her nefesiyle.

(Kasım 2011 İstanbul)