kayip sehrin sesizliginde yükseldi göye umut cigliklari
aydin sabahlar gömülürken yüregime düstü kan damlari
beynimi kursunlar kulagimda gecelerin ölümün firen sesleri
susmuyor isyanlar dinmiyor sol yanimi hancerliyor sancilar


düslerimde bir cocuk daha yetim kaldi günessiz uyanacaklar
isiz zifirli donuk ayazli bir karanlik bürünmüs yine sokaklar
üsüyor avuclarim buz icinde saclarim toz icinde nerdesin anne
uyan annem uyan bana sormadan beni kime emenet ettin


bak mavi pencereli bir ev cizdim bahceside kuslar agaclar
bu yaz kelebekler ucacak kircicekleriyle donanacak kirlar
deprem ne demek bana anlat bebegim nerede benim anne
beni yetim birakti sizi benden aldi benide alsin ya anne


ölmek icinmi dogduk zulme iskenceye yenikmiyiz biz
elbet bende büyüyecegim bu viran baglarda yenilmesiz
sana meydan okumaya benden caldiklarini bir bir almaya
tirnallarim kan icinde yigintilarin altinda umut dogacak umut


kücügüm ama bilirimki yüregim koskoca gözlerimde oku beni
bakislarim anlatacak ne firtinalar kopuyor her suskunlugumda
yarina kaldi mavi gülüslerim bende artik günesin kiziyim unutma
catlak dudagimda adin kan ve yas karisti yanagimda silsen anne

YAZAN ZEYNEP KANAT
TARIH 03.11.011
suskun yüregin cigligi
düslerimizin agidinda islandi sabahlarimiz
silinecek özgür günesin dogusunda gözlerimiz
mas mavi gülüslerle büyüyecek cocuklugumuz yoldas