Kimim Ben
Tahmini nisanda dünyaya gelmiş
Kundakta anası tarladaymış Anası çoban kızı, babası çoban Çoban oğlu çobanım ben. Daha bebek iken felç geçirmiş Ninesi acilen iğne yedirmiş. Sağ bacağı hafiften aksak kalmış Salınarak yürüyen, topalım ben On yaşında tırpan sallamış. Tarla kazmış bağ bellemiş. Ürün toplamış başak derlemiş. Rençber oğlu, çifçiyim ben Ayak aksak diye okula salmışlar. Elde avuçta yok, harçlıksız komuşlar. İş aramış, eline mala vermişler İnşaatlarda çalışan ameleyim ben. Daha lise çağında, haksızlığa karşı gelmiş. Direndikçe başına türlü belalar bulmuş. Adam olsaydın eğer.... Babası demiş. Atasına küsüp evden kaçan, asiyim ben. Lise bitti, üst okula gidememiş, Kapı kapı dolaşıp, türlü iş denemiş O fabrikada köle, bunda hamal Çocuk yaşta iş öğrenmiş işçiyim ben. Okumak sevdası başına vurmuş. Kadrolu iş sıfatı için kurslara girmiş. Yoksulluk uğruna, tek hasırda yatmış Sefaletin içinden gelmiş, sefilim ben. Okumayı seçtim gönülden ve bilerek. Okul yolu ve okul için ödenek gerek. Sandık kurdum, at bir teklik boyayalım abi Tanınmamak için yüzün boyayan boyacıyım ben. Dürüstlüğü ve saflığı ile tavsiye edilmiş Bir kömür işletmesinde yönetime girmiş. Kendini yönetemezken emrine adam verilmiş. Hesabı üstüne yıkmışlar, muhasibim ben. Yılmamış, okul yolu çiğnemiş, Yirmibeşten sonra öğretmen olucam demiş. Çocukluğu olmadığı için çocukları sevmiş. Severek öğretmen olmuş, öğretmenim ben. Otuzbeşinde anlaşarak bir yuva kurmuş. Bu yuvada tatlılar tatlısı kuzusu doğmuş. Anlaşması zayıfmış, farkına geç varılmış. Kuzusuna canı kurban, bir babayım ben İnsanca yaşamak istedim, dört başı mamur Demek ki, hoş karılmamış kaderdeki hamur. Zaman zaman hülyaları, kadehlere doldurur. Akşamları iki tek atan sarhoş, ayyaşım ben. Her işe parmağını çekinmeden rahatça atan, Faydalı gördüğü işte, elini değil, yüreğini katan Çakı ve çakmakla, pratik zeka, iş üreten. Eşyası evinde bozulmayan tamirciyim ben Ufuklardan kızıllık, sislerden nem dermiş Güzellikten haz, hüzünlerden gam dermiş Hüznünü,gamını sevdasını, ak kağıtlara sermiş. Efkarını yalnızlık palasta demleyen, şairim ben Çocuk yaşta hüzünlü gözler çizmiş. Gamını tasasını ve hülyasını tuvallere vurmuş. Bütün çetrefil yaşantısını insanlara sunmuş. Sergi açmış, iflastan dönmüş, ressamım ben. İnsana, insan olduğu için değer veren. Sevdiğine inanınca, canını dahi serebilen. Dostuna, her daim kapısı ardına dek açık olan İnsanca, insana olan inançla, insanım ben. Çetrefil |
yaban gülü(gurbetbaci) tarafından 1/28/2012 12:31:48 AM zamanında düzenlenmiştir.