Öldüren şeytanın yoldaşı bence
Ölüme gönderen masum mu sence
Onca bir zamandır aynı dönence
Yaşanan kumpasın kokması Ökkeş

Rahmetli Sacit Onan'ın seslendirdiği , ''Seni de vururlar ey acı '' şiiri acının da canının ne fena acıyacağını, lal kesileceğini ne güzel anlatır..yaşanan bazı yıkıntıları 'acı' kelimesiyle ifade etmek ne kadar anlamsız ve yetersizdir...

Rabbimin Rahman,Rahim ve Gaffar isimleri olduğu gibi Kahhar ismi de var ..Elbet kin ve nefret tohumu ekenler,fitne ve fesatla bu millleti birbirine düşürmeye çalışanlar, insan suretine bürünen gulyabaniler,kan emiciler,lanetliler birgün gelecek bunların hesabını verecekler..bu dünyada olmazsa ötede verecekler...

Bunların ne izanı var ne insanlığı..bir annenin yüreğine düşen ateşin dünyayı yakıp kül edeceğini nereden bilecekler..neler söylemek istiyorum..ne beddular geliyor dilime,sıkıyorum kendimi..Rabbime havale ediyorum..Üstat Bediüzzaman Hz.lerinin dediği gibi diyorum : ' zalimler için yaşasın Cehennem '...

Rabbim mekanlarını Cennet eylesin şehitlerimizin ..bu acıyı ifade edecek kelime yok cihanda...

Sözlerime başta ifade ettiğim şiirle son veriyorum...

“Seni de Vururlar Bir Gün Ey Acı”

Seni de vururlar bir gün ey acı
Uçuşup durduğun kanatlarından
Sazın sözün türkülerin tükenir
Ellerin koynunda kalakalırsın

Şakaklarına kar yağıyor bilesin ey acı
Gül açan yüzlerimizde
Göğeriyor rengin senin de

Biz seni
Tâ eskilerden tanırız
Hani göğüslerimize taş olur inerdin
Avuçlarımızda hira dağıydın
Al atların tan yerine ayarlanmış yelelerinde
Akdeniz rüzgarlarına karışan sendin

Biliyorum
Hiçbir tarih yazmayacak
Ve bir sır gibi kalacak yakılan kitaplarda
Göbek bağı anasından henüz çözülmemiş bebelerimize
Mitralyözlerin washingtondan ayarlandığını

Seni de yakarlar bir gün ey acı
Bir taptuk kul gözlerinden vurursa
Parmakların eğri ağaç tutamaz
Çığlıkların çağlar aşar duymazsın

Ve ben biliyorum
Örümceği, mağarayı, güvercini, asâyı

Ve İbrahimin baltasını
Ben biliyorum

Nereden başladı bu kesik dans
Ve bu dansa karşı afyonlanmış hecin yüzlü
İnsanlar kim?

Kim kimin yanında
Kim kimin karşısında

Meclis kürsüsünden konuşan bu adam kim

Üsküdar kız lisesinde okuyan genç kız
Çantasında kimin fotoğrafını taşıyor

Kadıköy vapurunda sigara tüttüren delikanlılar
Neden gülüyorlar ki

Seni de vururlar bir gün ey acı
Filistinde sapan taşlı çocuklar
Dalın, kolun, fidelerin, budanır
Kuru bir kütükle kalakalırsın

Öyle bakmayın balkonlarınızdan
Fırat nehri ayrılık çıbanına tutuldu,
Damarlarımızı yırtıyor
Tuna nehri, onulmaz boşnak sızıları
Pompalıyor yüreğime

Pilevne türküleri ağıtlara dönüşürken,
Çeçenyada yiğitler

İnancın, emeğin ve aşkın
Kılcal damarlarına ulanıp sustular…
Ve ne Bağdattan
Ne Şamdan
Ne Mekkeden
Ne Diyarıbekirden
Ne istanbuldan
Ne Buharadan
Bunca telefon direğine rağmen kimse kimseyi
Duymuyor

Seni de vururlar bir gün ey acı
Halepçede soldurulmuş gül gibi
Bu sevdaya düşsen sen de yanarsın
Suskun, sıcak, uzun yaz geceleri

Ve siz
Ey analar,
Siz, gecelerinizi böler çocuklarınıza ninniler
Söylerdiniz

Hani siz, fatihler doğururdunuz…

Gelin-kızların giysileri kirletildi
Çocuklar hep yetim kalıyor

“Elem yecidke yetimen feava”

Ve ben biliyorum
Ben biliyorum
İstanbulun
Bağdatın
Diyarıbekirin
Mekkenin
Birbirine nasıl bağlandığını, nasıl çözüldüğünü sonra
Ey insan
Ey insanlık
Ayağa kalk

Kolları ve bacakları budanmış delikanlıları
Boyunları gövdesinden ayrılmış insanları
Gözleri uyur gibi kapanmış, kan pıhtıları içindeki bu
Çocukları

Gelişmiş laboratuarlarınızda dikkatle inceleyin
Ve bir gün
Bu dünya
Gül bahçesine dönecek
Bunu böylece bilin ve
Unutmayın