H'iç ayak sesim yoktu oysa . İz bırakmadan gidebilmekti amacım dokunmasaydı yitik kalmışlığımı yazdığınız tüm sözleriniz acıma . Abideleşip mezarları beklemekti gayem.
Susup susup alnıma değen sapıtma öncesi musallada arınmaktı. Tüm bildiklerimle şehri ayağa kaldıracak savaşlarda mağlup çıkacağımı bildiğim halde yinede üstün körü ellerimi uzatabilmekti olağan şeyler dışında ...

Ey An/kara'nın hüznünü sabah sabah üzerime deviren H'içtenlik ! Gidenlerin arkasından tükeniyorsa zaman işte o'an yaşıyorsun demektir. Hangi adreste olduğun önemli değil adressiz kalabilmişsen bu hiçlikte mahsusdan söylemediğin cümleleri şarkı olarak dola diline ...

Kirli yalnızlığına eş olsun !

Bakma Yalnızlığı abideleştiren Adamın senide tanımadığına , dün düşümü bugün kalkan yanlarımız ortak ... Bunun farkına varabilmekti , anlayabilmekti .


Uğurlananların ardından kalan H'içtenlik-i anlatmak düşerse birde ...
Derim ki ;

O gece içinde tutamadığın yağmurlar başlamıştı, Sızacak bir çatlak ararken yalnızlığa dost bakan bir adam çıktı karşına . Yazdıklarımızla teslim olmuştu gözlerin onca yaşa. Ve oluşan çamur yığınından ayak izlerimi silmeye çalışıyordum.
Beceremedim. Ağır yük bindirdin üzerime daha bir belirgin oldum . Şimdi geceden kalma yanlarımla sabahın aldatmacı güneşinin soğukluğu ile kuytu köşeme çekilip ''Hayatıma Seyirciyim'' ....

Unutmadan , Yine bir umut kırıntısı birikmişken içime öldürdüğün en içli cevapları heybeme saklayıp gidiyorum ...

Sahi neydi O ?

Tozlu parmaklarıma üşüşen bir tek cümle ...

Yüzümün kızaran yanı ile , üşüyen gözlerimin ile , ser şimdi kirpiklerini üzerime

''Hayat boyu H'içtenlik''

hüznüme dokunan ayak sesi , sendin demek!

şehir nefes almayı kesti biliyor musun bugün? en son iki yolcunun solukları kaldı papüristen bozma bir mektubun sayfalarında...ve ben hiç bu geceki kadar HİÇleştirmemiştim kendimi...
...
zihnimden sesszilik sızıyor. şu yolcuya çok şey söyleyeyim diyorum, dokunduğu hüzünlerimden selam edeyim , geceden arta kalan uykusuz cümlelerine teşekkür tadında... olmuyor ...olmuyor...olamıyor...
...
hangi adresten geldiğini bilmediğim bir gizeme dökülüyor sesim... bişey var bu hecelerde başka bir tat.. daha önce milyon kere dinlediğim bir masalı tekrar aynı heyecanla dinlemek gibi...! bulduğumda sevinmek için mahsustan sakladığım hecelerim gibisin... bakma seni tanımamışlığıma , hecelerine yabancı gibi duruşumu hasretime ver! ...

şehir diyordum.. şehir bi garip bugün ... daha bir yakışıyor adına anKARA... içinde daha bir aciz hissdiyorum bugün kendimi.. unutup unutup tekrar tanışıyorum soğukluğuyla .. üşüyorum yolcu! üşüyorum kulak ver yalnızlığıma...