Hayatta insanın tabiatla nasıl bir düzlem içinde oluşudur

Bir nehir gibiyim
Akar yıkar sürükler gecerim
Taşarım sığmam debilere
Dağları aşarım hırçınlaşırım

Bir taş gibiyim
Susarım hep içime kapanır dururum
Olmaz kimseye zararım
Yinede dayanamaz yaşananlara çatlarım

Bir ağaç gibiyim
Bükmüştür başını yine dallarım
Sararıp solmuştur yapraklarım
Küçük bir rüzgara dayanamaz yıkılırım

Bir bulut gibiyim
Kaplarım gökyüzünü güneşi,ayı,yıldızları
Karartırım tüm dünyamı
Öfkelenir şimşek olur yıldırım olur çarparım

Bir dağ gibiyim
Dört mevsim kışı yaşarım
Yalnızlığımla yitinir üstümde ki karla örtünürüm
Aşılmazım ulaşılmazım bir başıma yapayalnızım

Bir ateş gibiyim
Yakar kül ederim dokunduğuma
Alev topu gibidir içim söndürülmezim
Aktif bir volkanım patlayaçağım günü beklerim

Bir insan gibiyim
Yaşama hevesiyle büyüdüm
Hayatı hep sevmek istedim
Ama hırçınlaştım, çatladım, yıkıldım, çarpıldım, aşıldım ve sonunda patladım...