Sen çığlıklarını unutmuş hiçliksin
Belki bir şiir öldürecek seni
Onurlandırılacaksın celladınla
Ve kitabın hiç yazılmayacak karanlık mezarında
Sessizce bekleyeceksin simsiyah zürafaların şafağa koşmasını
Bir kadın teninde emeceksin yağmur damlalarını
İnsanca çürüyeceksin hayattan kurtularak
Çokça yalnızlıkla avunacaksın
Martı yavrularını besleyen gözlerini unutarak
Gökkuşaklarına binen süvariler gibi asil
Donuk bir tabloda üşüyen parmak izleri kadar renkli
Dudakların bir dilim ekmeğin yoksul felsefesinden kurtulacak
Dudakların çıplak bir kadını bir daha çokça soymayacak
O hep sende çıplak kalacak
Islanmış bir kibrit çöpünde özleyeceksin
Yanmayı ve sönmeyi
Yunuslardan utanmaktan kurtulacaksın sokaklarda
Mavisi eksik tebessümler susacak
Bir kadın tenine dikilecek leylaklar senin için
Sürahisi mermerden geceler dolacak etrafına
Aşk unutulacak sen hatırlattıkça
Aşk unutulacak sen sustukça
Bir kadın teni çökecek üzerine güneş gibi
Eksildikçe özleyeceksin
Şafak misali
Gün misali
Çokça dineceksin yeryüzüne
Artık özlemeyeceksin ...