Toprağın Kokusunda Dem
hep kalacaksın takıntında
bir adım ötendeyim bilsen sürtülmemiş burnun ucuna esrikliğin donmuş halinden çatlamış kanadın çenedin içine yuttuğun hezeyanda boğulup kalacaksın tıknefes kuşkular kemirirken beynini kaç yıl sürecek kim bilir anlık çekiştirirken kıyı köşende elinde kocaman bir hiç püflenmiş bir avuç serinlik kaç bahara konacak yusufçuk toprağın kokusunda dem sıyrılabilecekken dibe dalışın yalnızlığın merkezinde kalışın yenilir yutulur değil edilen söz selinde sürüklendiğin yaşam uçup gitmeden her geçen akşam perdelerin ineceğinde savruk 141011denizli |
nefesinden
cennt guleri
eksilmesin humet ederim
sevgiler dostttttttttttt,