Yüreği katran karası adam;
Adam deyişim,adam oluşundan değil,
Mecbur kalışımdan.
İki dudağımın arasına sıralanıpta;
Söyleyemediğim,
O kadar çok adın varki bende,
Söyleyemeyişim benim adamlığımdan.
Yoksa bilirim bendeki adlarını,
Bir bir sıralamayı.
Ha bir de;
Kelimeleri çirkinleştirmekten korkarım,
Güzel adın yokki.
Çoktandır öfkemi kınına koyup,
Vazgeçmiştim...
Senden ve seninle ilgili herşeyden...
Bir de kurtuldum diye sevinmiştim...
Hatırlarsın...Aynandım....
Sana seni yansıtıyordum...
Ne kadar çirkinliğin varsa,
Yüzüne vuruyordum...
Ağır gelmiştim...Taşıyamamıştın...
Alışmıştın kendin gibi,
Hayatı çirkinliklerden yana yaşayanlarla,
Aynı safta yer almaya....
Çirkinliklerden uzaklaşmanı bekledim...
Bulandığın çamurlardan çekmek istedikçe,
Battın en dibe....
Kirlenmek istemedim seninle...
Bıraktım..Ne halin varsa gör dercesine...
Dedim ya;öfkemi kınına koymuştum,
Bugün tanıdığın biriyle karşılaşana dek...
Anlattıklarını duydukça;
Öfkem çıktı kınından yavaş yavaş.
Yok ben sormadan söyledi;
Çoktan silmiştim seni,İzin bile kalmadı bende...
Bu kaçıncı sayamamış...
Kancayı takmışsın yine birine...
Ha bi de hava atmışsın...
İşler iyi,yoğunum falan...
Yüreği katran karası adam....
Yürek dediğime bakma;
Mertte yürek....
Sen gibi namertte,
Kan pompalayan organ...
Hani şu sol yanında taşıdığın?
Hani ağına düşürdüğün her yosmaya,
Her defasında,
İlk kez sunarmış gibi sunduğun!
Yetmezmiş gibi,
Adını,aşk,sevgi koyduğun...
Dedim ya;sen gibi namertte,
Kan pompalayan organ...
Onu bedeninden ellerimle,
Söküp almak istedim...
Parçalara bölmek,
Ve
Köpeklere atmak istedim...
Bunu nasıl istedim,
Bir bilsen....
Sonra...
Avaz avaz haykırıp;
"O bir pislikti"
Alın...işte...yüreğim dediği...
Onuda itler yedi....
Ohhh...Öfkem dindi...
Kurtuldu diğerleri...