Rabbim anne adlı melek yaratmış,
O melek, yegâne senmişsin anne.
Yavru sevgisiyle sarmış donatmış,
Emeği bedelsiz vermişsin anne.

Gündüzlerin yorgun gecen uykusuz,
Dört elle sarıldın güle kuşkusuz,
Eller seni yargılarken sorgusuz,
Özü Allah için görmüşsün anne.

Sevgiye açmışın umman bağrını,
Kimseler duymamış gönül çağrını,
Yüreğinde saklamışsın ağrını,
Ateşten gülleri dermişsin anne.

Gördüm çamuruna hüzün karılmış,
Sinene acıdan duvar örülmüş,
Ölümüne sevgi kimde görülmüş,
Ömrünü yollara sermişsin anne.

Bakışların güneş gözlerin cihan,
Şefkatin sıcacık gülüşün reyhan,
Sevgimi sunmaya yetmedi zaman,
Hakkın rahmetine ermişsin anne.

Rabia BARIŞ


Annelik ulvi bir görevdir. Anne emeğini, sevgisini karşılıksız verir yavrusuna. Yeryüzünde en zor büyüyen insan yavrusudur, anneye zor olsa da hoş gelir. Gün olur devran döner, artık anne yorgundur, yavaş yavaş yaşlanmaktadır, bu kez görev değişir, evlat mükelleftir, anne evladından beklemektedir, sarılmayı, sorulmayı, evlat annenin beşiğini sallayacak değil ya. Şöyle bir hürmetle elini öpmesi, içten bir hatır sorup eksiğini, gediğini yerli yerince görmesi, bütün anneleri sonsuz mutlu edecektir. Bu şefkati başkalarına gösterenler, başka annelere hürmet edenler, kendi annelerini niçin ihmal ederler düşündürücü. Annelerin çocukluklarını sevgisiyle büyüttükleri akıllarına geldikçe üzüleceklerdir. Gönlü kırık, hasret acı olsa da, yinede hiçbir anne yavrusunun kötü olmasını istemez, ancak sorulmaya, aranmaya muhtaçtır anne. Tıpkı bir zamanlar evladının ona muhtaç olduğu gibi. Yaratan böyle yaratmış ve de böyle istemiş, ufak tefek dünyalığı bahane edip annesini üzenlerin vay haline.

Rabia BARIŞ