Nesilden Nesile Büyütüyoruz Yalnızlığı
İnsanın ten rengine yaklaşıyor rengi
Güneşin ,batacağı sırada... Belki o yüzden Bir insan gibi hüzünlü gökyüzü O saatlerde un ufak oluyor Bütün, adını verdiğimiz şeyler Taze taze ufalanıyor Gökyüzününe yıldız gibi yapışıyor Cam kenarında yolculuk ediyoruz Yanımızda, sokak lambaları uzaklaşıyor Bir kalabalığın neslini tüketirken Nesilden nesile büyütüyoruz yalnızlığı Kaan T. |