BULUTLAR AĞLIYOR
Bulutlar ağlıyor bu gün
İlk yağmurlar düşerken Artık zamanıydı Mevsim sonbaharı yaşıyordu Yollar sarı yapraklarla dolu Ağaçlarsa çıplak Ve solgun yüzleri Esen rüzgar öfkeli Savuruyor her şeyi Bir çocuk yarı çıplak Büzülmüştü Belli üşüyordu bir köşede Bitmişti artık fakir günleri Artık zordu yaşam Bundan böyle Sokak çocukları için Yoktu ki sıcak bir evleri Yoktu onları seven anaları Aç mısın üşüdün mü diyenleri Rabbim bunların imtihanı ne kadar zor Onlar çocuk daha Ne bilsinler sevgisiz büyümeyi Suç kimin Onları dünyaya getirenin mi Yoksa yoksa kimin Evet bulutlar ağlıyor Belki onlaradır bu göz yaşları AYŞE KARAN DOSTLARDAN İNCİLER Hazana döndü mevsim.. Sarardı yaprakar, çiçekler... Kurudu dallar.. Aklar üşüşürken saçlara, yalnız kendimize miydi ahlar?.. Sokaklar börtü böcük... Göz yaşlarında kimseziz çocuk... Vah!...BABİDİN Sokakta bir çocuk gördüm titriyordu,ağlıyordu kızarmıştı gözleri hazan değmişti yüreğine bana baktı bakar gibi annesine... konuştum biraz sevgi gösterdim masum yüreğine bir kaç kuruş verdim avcuna utandı...eğdi başını ...gitti ve benimde içimden birşeyler koptu gitti... NURTEN CAN......arascan lisanlar urganla susturulmuş duygular vurgun yemiş sokaklar çıkışı olmayanlara barınak ve umut yerine hüzün yağıyor yürekten sağnak sağnak sessiz<liğin çığlıkla dertleştiği umudun mezara kefensiz gömüldüğü andır o an ve artık gecenin karanlığında sokakta bıraktığımız yürek bu dünya bitesiye kadar böyle sürecek.... [email protected] gülmenin de ağlamanın da zamanı yok iner yüksekten düşer yerin yüreğine ıslanır merhametin can evi yeşerir umutları kimsesiz çocukların Çakar şimşekleri vurur maskelerin görünmez gözlerine iner kara bulutlardan akar yüreklere göl olur kış ortasında çöl olan gönül tarlasına.... umutlarını hayallerini söyler duyulmaz kör kuyulara döner gelir yankısı yağan yağmurların ıslak ıslak sesinden..... Gülümsesin güneş ısıtsın sarsın yüreklerini ağlayan gözü yaşlı kimsesizlerin .............................................................Meryem Maman (nene hatun) SAİRNENEHATUN Bir çocuk ağlıyor annesini arıyarak Cadde sokaklara köşelere bakarak Hüngür güngür gözlerden yaş akarak Bir çocuk annem nerde diye bağırarak Haykırıyordu karanlık geceye ağlıyarak Bir çocuk ağlıyordu annem nerde diyordu Hayat denilen yaşam ayırmıştı onları biliyordu Arka sokaklarda bir yerde saklanmış diyordu Bir çocuk semaya el açmış annesine dua ediyordu Çocuğun gözlerinden sanki yağmurlar yağıyordu Bir çocuk ağlıyordu üstü başı çamur içinde Diz çökmüş ağlıyordu bir duvarın dibinde Açlıktan yüzü sararmış beş kuruş yoktu cebinde Açlığa aldırmıyordu annesinin sevgisi vardı yüreğinde Ağlayan çocucuğun heberi yoktu annesinin öldüğünden...kosarli47 |