- Üstad Cemal Safi’ye İthaf-

Üç harften ibaret, bir hece adım;
Âleme sevgiyi eken benim, ben…
Varlığımı sevenlere adadım;
Yüreği yüreğe diken benim, ben…

Bazen bal-kaymakla yoğrulmuş zehir,
Bazen kıskançlıktan beslenen kahır,
Bazen yangınları söndüren nehir;
Bazen nehirleri yakan benim, ben…

Yalanla yan yana gelmeyen tabir,
İhanete zindan, paraya kabir,
Ferhat’a dağları deldiren sabır,
Mecnunun boynunu büken benim, ben…

Hasret de vuslat da benim eserim,
Başta kavak yeli olur eserim…
Kasırgadan besbeterdir hasarım.
Nice gönülleri yıkan benim, ben…

Dökülen ezgiyim titreyen telden;
Zevk verir ismimi duymak her dilden…
Fakat vefasızın tuttuğu gülden
Parmağına batan diken benim, ben…

Gökte aramayın siz beni sakın,
Bazen en uzağım, bazen en yakın;
Yüzlerde tebessüm olsam da lâkin
Gözlerden yaş diye akan benim, ben…

Yalnızlık bacadan tüttüğü zaman,
Yatağın, yastığın battığı zaman,
Uykunun gözü terk ettiği zaman
Gönle efkâr efkâr çöken benim, ben…

Herkes tanır beni, her yerde varım,
Bir yarım sılaysa, gurbet bir yarım,
Mekânım bilinmez, yok belli yerim;
Her taşın altından çıkan benim, ben…

İhsan Gürbüz – 03 Ekim 2011 -Alanya