OYUNDAÇamurda çocuklar, Bir başka oynuyorlar. Yarını düşünmeden, Açlıklarını hissetmeden. Camiden gelen ezan sesini, Allahın ne olduğunu. Dedelerinin namaza gidişini, Oyunlarıyla birlikte düşünürler. Yaptıkları o çamur evler, Yarın evleri olacaktı. Belki ayşelerle bile, Bu kadar mutlu olamayacaklardı. Babasının kaderine sövdüğünü, O bunu bilmeden uyuyacaktı. Rüyalarındaki oyunlarla, Sabahları mutlu uyanacaktı . Zenginin neden bu kadar acımasız, Fakiri neden bu kadar dertli. İnananın ne kadar mutlu olduğunu, Çocuk kafasıyla anlayamazdı... |