10
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1341
Okunma
Çamurda çocuklar,
Bir başka oynuyorlar.
Yarını düşünmeden,
Açlıklarını hissetmeden.
Camiden gelen ezan sesini,
Allahın ne olduğunu.
Dedelerinin namaza gidişini,
Oyunlarıyla birlikte düşünürler.
Yaptıkları o çamur evler,
Yarın evleri olacaktı.
Belki ayşelerle bile,
Bu kadar mutlu olamayacaklardı.
Babasının kaderine sövdüğünü,
O bunu bilmeden uyuyacaktı.
Rüyalarındaki oyunlarla,
Sabahları mutlu uyanacaktı .
Zenginin neden bu kadar acımasız,
Fakiri neden bu kadar dertli.
İnananın ne kadar mutlu olduğunu,
Çocuk kafasıyla anlayamazdı...
5.0
100% (8)