HAZAN
Bir hüzünle konuk edip
Bir öyküyle yolcu ettim seni Mevsimini kaybetmiş güneşe Yükleyip uğurlarken seni Ayak izlerimi belli etmeden Yalnızlığı yoldaş alarak yanıma Sensizliğe Yürüdüm Tenime değen soğuk rüzgarlarda İrkilirken Telaşlı bulutların gözyaşlarında Islandım Sensizliğimi ısısızlığımı Hazandan başka kimse bilmedi Hazan Bir hatırlatıştı Sana son bakıştı Seninle birlikte yolculuğa çıkan Güzden düşen son yapraktı Yüreğimin kuytu köşelerinde kalan Bir çıplak ağacın gölgesiydi Mevsimini bekleyen Ve sana yazdığım öykünün Tümceleriydi Semra Cicigöz |