Ölüm Kokuyordu Ayrılık...
Mutsuzluğun dikenlerinde yürüdüm
Buram buram ayrılık kokuyordu, Ben hasret özlem ayrılık derken Ayaklarımı okşuyordu dikenleri, Dolanıp durdum gün boyu İçimdeki hüzünle Yedi bitirdi benliğimi, Sensiz yaşamak ölmekti sanki bana Boynuma doladım hüzünlerimi, Gülmeyi unuttum sensiz Ne gecem gece nede gündüzüm, Karanlığı kovalayan şafak Yalnızlığımı anlatıryordu sanki geceye, Gizli gizli ağlıyordu gözlerim Seni anlatıyordum kendi kendime, Ben hayalini kurarken Gökte düşen yağmur taneleri Sessizce değiyordu pencereme, Yansıyordu yüzüme kaybolmuş hayallerim Ölüm kokuyordu ayrılık Ayrı bir dünyadaymışım gibi, Yüreğim acı çekerken Kalbimde yine sen vardın Unutamadın asla seni... Hüseyin Yanmaz 30/09/2011 |
Ölüm kokuyordu ayrılık
Ayrı bir dünyadaymışım gibi,
***************************
Ayrılığın şavkı vurmuş gönüle. Hicrâna bürünmüş gece ve gündüz...Şimdi öksüz bir yürek, canhıraş seslenmekte...
Kutluyorum kaleminizi efendim...