Bir Yudum HUZUR!!!
gün varlığından habersizken doğmadı kentime
ne beklemekten yoruldum, ne de her bakışının ardındaki umutlarına bağlanmaktan belki ‘ölen sevda’nın tek katiliydi bu pamuk ipliğiyle bağlı umutlarım cesedi gömmeye çalışırken buldum kendimi bir an üstünü nefretimle örtmeye çalıştıkça ardında bıraktıklarından kurtulamadım ne çok kaçardım oysa gitmelerinin korkusundan şimdi senin kaçışlarındayım dilimde mühürlediklerinle çekildim kabuğuma üstelik bir nefeslik mesafelerde dahi sayfalarca uzakken sana şimdi ben sendeymişim, değilmişim, ne fayda huzur mu!!! (?) senin olsun bak uçuyor avucumdaki sevda kırıntıları bir isyanları kovamadım bir de hıçkırıkları ‘ne seninle olabildi ne de sensiz’ Hoş Kal Huzur’um!!! E.Ö. 30,08,2007 |