bir çocuğa göre sonsuzluk,
elbet kollarının yettiği kadar uzundur

yeryüzüne sonsuz serpmişim yüreğimi
kimi konya’da çapa vurur
kimi adana’da pamuk toplar
ordu’da fındık kimi

bir ekmeği ikiye bölüp tek kişi yemek
bölücülüktür
ilerde, az ötede rüzgâr dövüyor zaman
ben yalnızlığın sinek vızıltısıyım

yeryüzüne parça parça bölmüşüm yüreğimi
kimi izmir’de üzüm toplar
kimi tırakya’da ayçekirdeği
istanbul’da inşaatta çalışır kimi

oy seviyorum diyen sesini okşadığım,
acısına dilim sürdüğüm
sevgilim,
kimi de acısını biler evinde

bir ömür boyu
mezarını kazan bir madenciyim
yürek paslanır da
kırılmaz kürek

oysa ben seni
anamı sever gibi
elması döver gibi
bozuk düzene söver gibi sevdim

ah anam
salı’m, çarşamba’m, perşembe’m
pazar gecem
cumartesi ağrılarım

bence mahşer diye bir yer varsa
cumartesi günleri
galata kulesi önüdür

ve ben sabun kokan bir çocuğum
anamın beni yıkadığı yerde

Eylül 2011 / Mustafa Ergün