Hayatta bazen çaredir,
ölüm yolunu tutmak.
Gün olur dersinki
ha varım ha yokum
bazen bir şey uğruna
yaşadığını düşünürsün
bazense
bir cahillik içinde hayatını,
umutsuzluğa bırakırsın.
Ne ye kime hak vermelisin
sorular sorular.
Kendinle uğraşmaktan sorular içinde kaybolursun.
Bazen seversin hem de çok
her şeyden çok.
Ama dersin sonrada neden;
Adım atmaya korkarsın gün gelir.
Kendini bir odaya hapseder
duvarlara anlatırsın içini.
Onlar kendine isim koyar kendince
hayatın acı duvarları..
O duvarlar sana
ışık olmaz, kapatır hayatı.
Bakmayı unutursun ve de gülmeyi.
Bazen de acıdan ağlamayı.
Düşünce olarak bitmişsindir zaten,
hayat olsa ne olmasa ne dersin.
Bu soru ilk uyandığında
gun ışığı gibi gelir aklına.
İşte...
Ne demek ya değil mi
hayata başlamadan
sonunu görmek.. offfff
Umut kapısı ararsın bazen
olmayan kapıları denetlersin.
O kapıyı bulamadıkça hırslanır,
canın pahasına yol almak istersin.
Aklında tek şey vardır,
hayat sana uygun bakmıyor.
Kendine yeni bir sayfa açmak istersin
ama eskisi de yeniydi dersin.
Sonra bunu bildiğin halde olmaza sürüklenirsin.
Bir bakmışsın sonunda
kapalı bir kutu olup cıkmışsın.
Kendini ne tanımak ne de bilmek istersin.
Ama dersin ki;
İşte..
Her şey senin içinmiş
olmak da olmamak da…. :(