gülmek beni zorluyorkül rengi bir sis iniyor mavi beyaz hayellerim üst üste elime tutuşturulmuş çocukluğum sen varmışsın gibi yanımda bir gülüp bir ağlayarak iri kar taneleri düşüyor halbuki;ne üst ne baş ayaklarım kül yığınlarına basıyor soğuk soğuk rüzgar geçiyor ıslık çalarak bense bir türkü tutturmuşum yokluğuna üzülüyorum içmde yanan yok edmediğim külrengi bir sis iniyor tamda grı hayellere yatkınken doğan ay... bulutlarım nerde içinde dolaştığım kaygular ağlamağa alışmışım epeydir beni zorluyor gülmek. |
sevgilerimi iletiyorum...