Kül Ağacı..
sefalet vardı her yanda,gözlerde uykusuzluk..
kurşun kurşun yağıyordu gökten; metal bir duygusuzluk.. ve şehrin ufkunda bir ağaç. ipler yanmamıştı hiç,bedenler de ama ceset kokuyordu toprak.. neler ölmüş oysa o ’deniz’lerde.. ahhhh, dön de şu geçmişe bir bak ipler yanmamıştı,bedenler de.. uyku tutmuyordu;gün aydınlık.. vakit gecenin bilmem nesi. bu gürültü,bu ses,bu aydınlık? yıkılan bir çınarın devrim sesi vakit? mayısın 6’sı,1972.. ’A.J |