vakti olsa..
ipi kayıptı topacın
bez bebeğin gözünde yaşlar çamura bulanmıştı çocukluğuna sardığı düşleri.. ya kaçıp gitmeliydi ya yitip kaybolmalı.. şehrin arka sokakları kadar dardı karanlıktı yüreği. vakti olsa oturup bir camın ardına kar tanelerini sayardı hayal kurarak biraz üşüyüp yürekten titreyerek.. vakti olsa açardı bütün gizlerini gözleri leyli olanlara.. bütün saklısını dökerdi eteğinden bir muşmula gibi vakitsiz olgunlaşmış yüzleri silerdi benliğinden.. vakti olsa duyabilirdi kendini vakti yoktu.. duymadı hiçbir şeyi... 13/09/2011 ödemiş |