Hiçlik Denizinde Bir Garip SandalHarap gezegenin duygusal yolcusuydum bir zamanlar Bilincimi kara delik yutmadan önce Kıyameti izliyordum bilmem kaçıncı kanalda Fark ettim yokluğumu sen yaşamıyorsun deyince İnanmıştım oysa her gecenin bir sabaha doğduğuna Açmamış çiçeklerin aşklara kök saldığına Yanılmışım anladım çiçek değilim köküm yok acunda Sensizliğin girdabı çekerken ruhumu derinlere Tanrıların okları sineme saplanıyor kanıyor içimde yokluğun Bir başka âleme uzanıyor dünlerim kaydı yok kimliksiz Belleğimin her zerresi kavruluyor sevdanın gizeminde Kanadı kırık kelebek dolanıyor bakışlarımın kıyısında sessizce Kelimeler düşüyor bulutların üzerinden tutunamıyorum Mısraların uçurumuna takılıyor düşlerim düşünemiyorum Vuslata açılan kapının dışındayım gel diyorum olmuyor Gitmelere dayanmıyor yüreğimin kapakçığı paramparça Terk edin uykularımı uğursuz karabasanlar Bir mavi gülümsemeye hasret gönlümün güvercini Uykusuz meleğimin kanat çırpışına tutsak kaldım Ve haykırıyorum haykırıyorum sana ölüm al beni kollarına Al beni kollarına uyut Şiir:Ümit GAŞ Fotoğraf:Ümit GAŞ |