Her geçişimde o sokaktan,
Ellerinde kalemleriyle,
Karanlığın üzerine
Aydınlığı çizen,
Umudun yeşerttiği
O filizleri
Anımsarım.
Evrenin yok olmaya mahkum acizliğinin
İnsanlığı katledişini…

O filizlere,
İlke bildikleri ilim yerine
Kırılası silahlarla
Ölümü öğretenler,
Bilmiyorlar,
Toprağa düşen tohumun
Ne filizler yeşerttiğini…
Ve yılların insanlığa öğretemediğini
Bir ölümün öğrettiğini…

Her geçişimde o sokaktan
Kendime verdiğim o sözü anımsarım.
Sözüm var demiştim.
Sözüm var sevda;
Ben,
Evrenin sadık vatandaşı,
Sonsuzluğun eli
Kapatıncaya dek gözlerimi,
Acılar içinde yaksan da beni,
Dayanılmaz da olsan
Çekeceğim seni…
Çekeceğim, ölüm de koksa her yanın…

Sözüm var ateş;
Yok olduğu gün dünyanın üzerinde
Vahşetin,
Zulmün karanlığı,
Gökyüzünde dalgalandığı gün rengin,
Kentin büyük meydanında
Yakacağım seni
Seyredeceksin coşkusunu milyonlarca insanın…

Sözüm var güneş;
O büyük gün geldiğinde,
Sevdalının bedenine
Değdiği gün bedenim,
Geçmişin anısına,
Gökyüzünün ortasına
Çakacağım seni…
Tek tutsağı sen olacaksın evrenin…

Her geçişimde o sokaktan,
Sanmayın,
Sadece bunlardır anımsadıklarım.
Ve sanmayın sadece o an anımsarım…
Ben hep bu duyguları yaşarım…

___nAZİF çAVDAR___