Uzakları Özlemek
Bak çocuk,
İnsan yalnız kaldığında en çok neyi özlüyorsa, En çok o’na uzaktır, Yakınında olanları da özlersin belki ama, O’nlara bi’ şekilde yine ulaşabilirsin, Çünkü adı üstünde ’’yakınında’’. Ama uzaklar da olanı özlemek başka, Ulaşılmayanı yakınında aramak, o’na kavuşmak için can atmaktır, Sen o’na kavuşmak istersin, o’nun belki ruhu bile duymaz, Ama sen yine de uslu durmaz özlersin, Sen ulaşılmayanı özlüyorsun da, o seni özlemiyor mu? Belki o’da sen den uzakta seni özlüyordur. Ama doğru ya, seni özlese sen den uzakta olur muydu, Uzakta durur muydu? Belki de öyle olması gerekiyordur o ayrı, Ama olması gereken bu değil bence, Olması gereken, Sen den uzakta durması değil, sana yakın olması. Bazen sen o’na gitmek istersin, o sana gelmek istemez, Bazen o sana gelir, sen o’na gidemezsin, Yani işin içinde biraz kaderin cilvesi var elbet de, Ve o zaman yapacak tek şey boyun eğmek kaderine, Biliyorum ufaklık, Uzakta özlediğine kavuşamamak zor olsa da, Özlemek de güzeldir aslında, Çünkü neyi özlediğini biliyorsun en azından Benim özlediğim birileri bile yok, sen şanslısın bu konu da, Hiç yok değil canım, var elbet de, O’nlar senin ki kadar değil, çok daha uzakta. Boş ver sen, Biz özlemeye devam edelim, gün gelir buluşuruz illaki ufukta, Hem tadını da çıkarırız kavuşmanın, Doya doya... Ahmet Özhan Uygun © Ahmet Özhan Uygun Şiirleri Facebook Sayfası: /ahmet.ozhan.uygun.siirleri |