çocuk değildi ilk insan büyüktü zaten
sol yanından çekilmişti aşk denen kadın


bir kendiliğinden olmalıydı
bir den olmalıydı zaten her şey
sır olmalıydı
akıl almamalıydı
sorgusuz sualsiz resmediliyordu
hayat
beş duyu da tual
ötesi tualsiz çözülüyordu
heşey birleşiyordu
şeffaflık tı
HAY


aynanın içine girdiğinde ardında sır
sır aşikarı yansıtır
oysa bütün soruların cevabını almıştı varlık
eles te


çevaplar perdelendi nefsin ardında
sır tesbihlendi
açıldı isteğene perde
ateşin sırrı çözüldü yoktu artık ateş


yağmur hiç yağmamıştı
ruh hiç ıslanmamıştı
doksandokuz kapıdan sonraydı hayat
kalpte mühürlendi asıl safa ve saltanat
şifrelendi zikir tesbihlendi zaman


ilk tesbih başladı ömür oldu nefes nefes
bütün zerreler
farketmiyordu kendindeki kendiliğinden di sanki
tesbih her şey de devamediyordu HÛ
her nefes inkarsız zikir ediyordu
asıl manaydı bu
canlı kalmaya sebepti belki


ve bir den
günah bitiverdi yerden
şirke düşüyordu zaman
ya cennetti ya da cehennemdi erkan
göz göre göre kendi tain ediyordu mekan
sonunda (ben!)diye söyletiyordu şeytan
yeryüzünde az bulunuyordu yemini tutan


önce insan karşısındakini gördü
kendini unuttu etrafında döndü
o zaman bir anda kıyas göründü
gönlün kapandı perdeleri
o anda güneş söndü gönlüne şirki kibriya indi
sadkatti her şey evvelinde yemindi
zikri unuttu sözünü tutmadı insan.!