Avucumdaki kuş tüyünde kaldı gözlerim,
Ne kadar narin,
Ne kadar kararsız,
Ne kadar vatansız…
Koptuğu varlığından uzak
Candan uzak
Varlığı bir düş,
Yokluğu derin…
Vardı yoktu olanlar gibi,
Bükülü kaldı öylece…
Sahipsiz…

Ne mezar taşı
Ne bir vasiyet
Ne bir salâ
Uzaklaştıramaz onu benliğimden…

“Ölü” denilmiş varlığınız,
Gülümser bize görünmeden
“Unutmayın yaşadıklarımızı” der sessizce…

Bilmezler vakitli vakitsiz gidenler,
Gönderilenler,
Çağrılanlar…
Arkalarında mutluluk bırakmazlar…
Hep bir hüzün
Hep beklenti
Hep hayal yaprakları arasında kalan
Kırık dökük yaşanmışlıklar
Ve ölüme isyan…

Düşünme molasına çıktığında gönüller,
Sıkar da yumruklarını
Batırırken tırnaklarını etlerine,
“Neden!” diye diye isyan ederler sessizce
Bu dönüşsüz sefere
Ve göremeden ruhların gözyaşlarını
Vuslat düşüyle tüketirler sayılı günlerini.


9.8.2011
SERAP DEMİRTÜRK