YÜREĞİMİN VEDASITerk edişlerin vedası zordur. Terk etmek mi Terk edilmek mi! Yaşamdaki terk edişler; Yüreğimin vedası.. Rüzgar’a, güneş’e, Masmavi gökyüzüne terk ediş, En acıydı, o terk ediş. Gözlerim kapanır o zaman. Ve yaşam telaşına kapanırım, Görmezsem yaşamın rengini.. Rüzgar’ı hissetmediğimi fark etmek, Acıyan yarım olurdu. Vazgeçilmez çırpınışlarımda bile gökyüzüydü; Kurtuluş çırpınışlarım. Ben ve maviye giden bir sonsuzluk. O zaman mavinin rengi, Değişim yaşıyordu belki, İçimdeki değişimler gibi. Terk edişlerim de; Yaşam ve ben hep bir di. Yaşamın hissedişlerini; Alevlere gidişlerle yaşadım. Yüreğimdeki alev; Sönmeyi yaşarken, Yanmayı tercih etti. En ağır terk edişim. Yaşamdaki; Kendimin kendime olan ayrılığıydı. Kendimi terk etmek, Yaşayan yüzümde rüzgar’ın hissettirdiği Acıyan hissedişti. Kendimi, içimdeki kendimde bulup; Geriye getirdiğimde, Gökyüzünde gözlerimi seyredeceğim, Sibel’e dönüş çağrısında. |
Ne diyeyim
Terk edilen anlar bu duyguyu
ve ben anlıyorum seni