Sustukça...
Sustukça birikir sandım,
Sustukça tükeniyormuş insan meğer. Her tanıdığım simada suretim yanılgısı. Ruhumu köreltmiş bunca zaman, Ego sanrısı. Düşünüyorum da, Benim taptığım, Sevmediklerimin de tanrısı. Peki, o zaman Bu neyin kavgası? Gözlemledim bunca zaman, Suskularımın aldığı şekli. Son hecesi hep çığlık oldu da, İfade edemedi hiçbir zaman kendini. Bağırdıkça haklıyım sandım. Haklı oldukça, Sustuğumda anladım, Asıl erdem, Susmakmış her dem. Umuda gülümseme mesafesindeyken Astık yüzümüzü Benim de bir bildiğim var diye Sakınmadık sözümüzü Şimdi olgunluk susturuyor Sustukça birikir sandım, Sustukça tükeniyormuş insan meğer. Bu sükunet yetecekse Kavgaların bitmesine Tükettiğim her kelimeye değer! Elif SEZGİN Dip not : Eylül babam, Toynak amcam, bu şiir senin için, yalnız bırakmayacağım artık dizelerini, döndüm dizlerinin dibine... |
Anlamlı ve de okunası bir çalışma ....
Esen kalın şiirle kalın...