Kartepe’ye...
Bir yaz akşamı...
İşlendi arş-ı alem Çizildi gözbebeklerime, Esiyordu puslu sırtları Durmak bilmiyor, ilerliyordu Kartepe... Ab-ı deryaydı Buğusu kondu yüzüme, Okşadı yanaklarımdan Bir an Serin bir soluk Öptü dudaklarımdan Dizildi renk renk önüme Baktım ve daldım Arsız bir güzeldi yüksükotu Böceklere fısıldayan Bir abide-i kainat sanki Yapışıp gözlerime kamaşan... Masumum ben ama İnan ki doğuştan pişman, Yine de mutluyum orada Yok ki bana karışan! Ben ve Kartepe Sarıldık O yaz akşamı Özlemle birbirimize ve bindim salıma karıştım gecenin karanlığına, Ağzımda mızıka, Uzanıp otlarından yatağıma, Mutluluğun senfonisini çaldım eşsiz çayırlarına... Bir çocuk oldum O yaz akşamı Duygulara boğulan, Başında yarasalar Günü doğana kadar kutlayan... 03.08.2011 Ersin UYANIK |