SEN GELSEN
Benim gölgem gibi, nereye gitsem
Her zaman peşime, düşüp sen gelsen. “Buyur Leyla’m” diye, işi bırakıp Çağrımı duyunca, koşup sen gelsen. Bekler misin olsan, eli âsâlı? Her yere yayılsın, aşkın masalı Şirin’i uğruna, Ferhat misâli Dağları kazmayla, eşip sen gelsen. Bunların ön adı, dâima dilde Antep, Urfa, Maraş, ne güzel belde “Leyla! Leyla!” diye, aç susuz hâlde Çöldeki kumsalı, aşıp sen gelsen. Günlerimiz geçsin, birden yel gibi Benden uzak durma, n’olur el gibi Engel tanımayan, coşan sel gibi Sığmasan bendine, taşıp sen gelsen. Ümit kesilir mi, yüce Sâni’den? Kim fayda görmüş ki, sonlu fâniden Beklenmedik anda, bir gün aniden Yolunu yitirip, şaşıp sen gelsen… Leyla GEVREK |