kapılar hüzün çalacak
başımı kaldırdım gördüm ki
uzak bir yoldan geçiyorum.. bu yol ki uçsuz bucaksız ayrılık yosun tutmuş kayalara çizilmiştir... dalgalardır haykıran ... insan yalnız kalınca tenhalara çıkar.. ve acı sokakta kalır... birlikte başlanan yoldan.. şimdi yalnzılık kendi ıssızlığını çoğaltmaktadır rengini unutmuş bir billur gibi... geride mi kalmıştı..bakınca duyulmayan.. rüzgar defteri kapatmış...anılarla kalmıştır ömür... toprağın yüreğini kanatırcasına... susmak ise bir başka acı gülen gözlerimizde ağlamak vardır kapılar artık hüzün çalacak.. sanki canavar bir sessizlik.. bir yılgınlık içine alacak her şeyi... ve bir akşam ayışığına kendini asacak.. içimizde kamçılarla açılan derin bir yara.. ve ateş saçan ömür ise...küllere karışır... ulaş mecnun yaman |
güllerin rengi unutulur
her şey küle keser
çünkü acı ve yalnızlık kol gezer artık sancılı dudaklarda
herkes tek başınalığın kör eden sesini dinler
sonra duyduklarının kendi sesi olduğunu anlar yine
yani yine kendine çarpar yalnız insan...
...
güzeldi, tebrikler.