UMUTSUZLUĞUN GETİRDİĞİ YALNIZLIK
Bir yalnızlık feryadı bu.
Kimselerin olmadığı bir etraf Ve gündüze hasret bir yaşam... Her gecenin bir sabahı vardır derler hani ya, İşte yok öyle bir inanç Yok öyle bir umut yüreğimde. Kulaklarımı tıkıyorum Sessizliğin sesini duymamak için. Umutsuz bir yürek Ve mahzun bir kalp. Henüz genç bir yaşama ait ben. Evet... Bütün bu tanımlar kendi hayatımdan eserler. Yanımda kimseleri göremiyorum Elimi tutan, Bana ’gel ben varım’ diyen... Etrafta hiçbir çare göremiyor gözlerim. Kalp değil mi bu? Bir yüreğe hapis olan, Herşeyde o yüreğe umutlu gözlerle bakan. Ve beklediğinde onu çaresizlikte... İki yürek bir olmuş belki Ama hep birileri, Demir parmaklıklar vuruyor iki el arasına. Yine yalnızlık Ve gör... İşte yine yalnızlık. Yani şu garip gönlüm Ne çare tanıyabilmiş Ne umut nede mutluluk... O hep yalnızlığın ardında Sadece sevdiğine baka kalmış... |
Ve mahzun bir kalp.
Henüz genç bir yaşama ait ben.
Evet...
Bütün bu tanımlar kendi hayatımdan eserler.
Yanımda kimseleri göremiyorum
Elimi tutan,
Bana ’gel ben varım’ diyen...
Etrafta hiçbir çare göremiyor gözlerim.
Kalp değil mi bu?
güzel dizelerini gönülden kutlarım.