tan yeri ağaranda
kendi feryadında kayboluyor kadın
bir kaç kelime
sararmış bir zarftan düşüyor
yıllar öncesinden bir selam....
ve gökyüzünde
güvercinler taklaya duruyor
unutup kanatlarını....
kaderine temmuz şahit kan ter içinde
bir mendildi vefakar
bir de can...
unuttuldu kendine dair ne varsa
oysa sendin cümle cümle anlatılan
kendi etrafında...

ve tüm gücüyle yükleniyor bir migren ağrısı
sahaf kokulu bir şiir kadardı oysa adın
seni unutmak kadar zor

sonu olmayan yolların
belirsizliğinden kaçıp
bir güneş doğuyor bak
ben sende yeniden doğuyorum
hangi şiire baksam şimdi
yıldırımlar düşüyor
soluyor inciler...
ve kadın
susuyor dilinde perçinlediği acıyla
hangi kapıyı açsa
eksik olma ...
oysa bahardı tüm takvimlerde zaman
kaç panayırda güllere yenik düşmüştü kadın
hangi falcının fincanında
yitirmişti umudu
ve teli kopuk bir kemandı
senli bir şarkıda ...
saçının telini öptü sonra
gözyaşını saklayıp
kendi bulutunda bir yağmur devrilirken
ve kadın
hüzne başkaldırdı son gün doğumunda
ve alınyazısı...
sonunda söyledi...
şimdi yetmiyor zaman...
arızalı bir kalbin
durduğu yerde...