Ne büyürsün ne ölürsün yanıpta köz olursan aşk ile...


Bir deli sevdaydı yaşamanın varlığı
Bir hayın boşluk doldu ellerime
Bir hayın kuytu kalabalık oldu yokluğuna

Tek kişilik bir oyundu kuşandığım
Tek kişilik üşüme uğultusu
En derin nefesinde kayboldum cigaranın
Rüzgarın en keskin yanına sırt verdim o gece
Ve resimleri artık siyah beyaz anıların
Yaşanmışlıkların arefesinde hüküm giyerken düşler
Öylece yalınayak kaldım o gece
Hayat yolunda adımlarım kırılgan

düştüm…

Aşkı Veysel ’ de sonlandırdığını sandı dünya
Veysel in gören yüreğinde boğulmuştu aşk
Ben o aşkı yoğurdum karanlığın orta yerinde
Kan kızılı gözyaşlarımla suladım
Hançerlenmiş yalnızlıkların sarhoşluğunda

Çocuksu yanımı avuçlarıma aldım
Çocukça tebessümlere saldım dudağımı o gece
Çatlayan dudaklarımı rüzgara verdim
Üzerime yağdı şehir uğultuları
Yol kenarı yeşilliğiydi içimde ki burukluk
İki adım sonrası tüneldi
İki adım sonrası karanlık
Işıkları sönmüş bir İstanbul dokundu bedenime
Hoyrat bir sızı gibi
Apansız yakalandım
Yokluğuna o gece
Parçalanmış bir çift adım dolandı ayaklarıma

düştüm…

Düştüm
Kuytu yanına sevdanın
Düştüm
Hayatın ellerinden

Yüreğime değmeden gözlerin

Düştüm...