YOLCU TÜRKMENDAĞLI.
YOLCU TÜRKMENDAĞLI.
Sonbaharım geldi, düşer yaprağım. Özlemiştir beni, kara toprağım. İnişli çıkışlı, yürüdüm yolu. Şükrettim Rabbime, olmuşum kulu. Anlamadım, çabuk geçti bu yıllar. İlkbahar ne güzel, yemyeşil dallar. Sarılsın hayata, sımsıkı kollar. Dosdoğru yürüyüp, bitirdim yolu. Az olsun öz olsun ve sevgi olsun. Kulunun yüreği, Allah’la dolsun. Nadide kumaştın, şimdi bir çulsun. Yaşadım hayatı, tecrübe dolu. Sular gibi coştun, durmadan aktın. Yıllar nasıl geçti, mazine baktın. Çokça şiir yazdın, çoğunu yaktın. Bazen yağmur yağdı, bazen de tolu. Ak düştü saçıma, geçen yıllarla. Uğraştım her zaman, kötü kullarla. Gelmişim bugüne, ahlar vahlarla. Bazen kurak geçti, bazen de sulu. Gönül ne han ister, ne de sarayı. Severim Rabbimi, birde doğayı. Ömür biter terk ederim burayı. Yolcu Türkmendağlı, sırtında çulu. HİLMİ CAN. 2.TEMMUZ.2011. (3349) |