SEN GİBİ
onsuz geçen ilk günün akşamıydı
bitti diyordu herşey öyleki hiç yaşanmamış kurutuyordu güneş her gün ona dönen çiçeği sanki hiç sulanmamış unutma dedi beni kimse sen gibi sevmedi yaktı geçti tarifsiz bi acı tüm benliğimden kimse böyle sen gibi acı vermedi anlatıyordu artık duymayan birine teselli cümleleri çoktan arıyordu nesneler senle başlayan özneleri ama akmadı gözyaşları yağmurlar yıkadı kirlenen ruhumu onların görevi kutsaldı gün gelip silecekti kalbinin buğusunu dudaklar ki hem kirlenip hem arınacak sırılsıklam bir günde aynı vakit ruhunu da yıkayacak lakin üç beş damla gözyaşı soğuk benliğinde |