Issız şehir duymuyor, kalbinin atışını
Sanki kulaklarına tıkamış kalın tıkaç
Bulutlar göstermiyor güneşin batışını
İstersen ellerini her akşam semaya aç

Güneş de terkediyor, seni bir yetim gibi
Karanlık kucağına şefkatsiz bir gecenin
Hep korkutuyor seni, duygularının dibi
Sonu yok sanıyorsun çektiğin işkencenin

Sokaklar vurdumduymaz, sokaklar sana sağır
Zaman mutluluğuna, göz dikmiş bir kapkaççı
Bu yüzden delik deşik, hep kanayan sol bağır
Kalbin! Muzdarib kalbin! Hüzün dolu bir fıçı

Saklayamazsın benden, hüzün hüzmelerini
Her gece görüyorum, gözlerinde biraz nem
Ben neye yorumlasam, dudak büzmelerini?
Her halinde gizlidir, şifre gibi bin mübhem

Saçlarını boyuyor, yıllar gümüş rengine
Ağlama çıkaramaz bu rengi gözyaşların
Şahin bakışların da süzülmesin engine
Dağların başındadır, bak mezar taşların

Basit insan değilsin, ey altın saçlı kadın!
Yılların emzirdiği, büyüttüğü öksüzsün
Şimdi toprak altında, seni saran kanadın
Sen de bu şâir gibi babasız ve köksüzsün

Soner ÇAĞATAY 7 Temmuz 2011 / Wuppertal / Almanya