32.nci Oda:


Yıkılan köhnemiş düzenimin ardından
Ay’a bakıp adını güle yorduğum
Uzun kara gecelerde
Tadını sevgimle teninde yoğurduğum
Koca bir imparatorluktun
Yepyeni ümitler ve düşlerle kurduğum…


Bilmezdim hiç tanımadan gerçeğini
Yalanların bu kadar mâsum vurabileceğini
Kara gözlerinle kara kaşlarında
Ok ile yayın birbirine
Hem hısım hem de hasım durabileceğini…


Bezdirene dek beni benden
Çok şey öğrendim senden
Ne deniz türkülerimiz kaldı
Ne kervansarayların gece ateşleri
Ne de kurbağaların sesleri
El ele tutuşup gezdiğimiz
Göllerden, dağlardan, tepelerden…


Şimdi küller gibi savrulup
Yarasalar gibi uçarsın gecelerde
Hem sinek avlar, hem ağlarsın;
”Aradığını bilmeyen bulduğunu anlayamaz”
Koca bir düş imparatorluğuydun
Bin kez düşünüp, bir kez kurduğum;
Bir yalanla çöküp gittin sevgili…


Ne olursan ol; önce sevmeyi bil
Ne para ne pul ne mevki
Ne otomobil, ne arsa,
Ne de apartman dairesi
Say daha aklına gelen ne varsa
Tek taşlı yüzük, pırlanta küpe
Yirmi iki ayar burma bilezik
Aşkta önemli değil hiçbiri;
Sence bunlar çok önemli
Alamadım diye bağrın ezik?!


İster öğretmen ol, ister öğrenci
Baştan bir şeyi bilmen gerekli,
Konuşsan da dünyadaki her dili
Aşkın dini, dili herkes için bir; sev sevgili
Karşılık beklemeden sevmektir en büyük sevi…


Onun için, ben yoluma, sen yoluna;
Ben taktım şimdi
Sevdiğim yeni birisini koluma
Sen de bulursun bir gün
Takılırsın başka birinin koluna
Artık yıllar nasıl geçer, sorma
Yormuyorum kafamı hiç; sen de yorma!…


Şaban AKTAŞ
21.02.2010