Siz,
Bayım!
Ayrılığın kıblesine baş koyduğunuz ânlarda
yüreğim seferindeydi gözlerinizin.
Dizlerinize döküp saçlarımın akını,
Toprağına uzandım sereserpe aşkımızın.
Dualarımdan çaldınız adınızı.
Avuç içlerimde bir sızı,
Yoksunuz!
içi boş sizsiz akıp giden tüm zamanın.

Evet bayım,
Ben yokluğunuzu kazıdım kazıyalı dimağıma,
Eylül tırnaklarımdan dökülür oldu,
Ve gözlerime mühürlü bakışlarınız,
Dudaklarımdan taştı denizler boyu...

Kelimelerim size adanmıştı bayım.
Terkettiğiniz günden bu yana,
Harflerin sinesinde bıraktınız hüznü.
Sussam yara alıyorum içimin vâveylinden.
Konuşsam harflerin katline uğruyor düşlerim.

Siz ki bayım;
Alnıma yazılı bir ölümdünüz.
Kefene bile sarmaya gerek duymadınız bedenimi,
Öylece bırakıp gittiniz.
Sus’unuzu koyup yan cebinize,
Kalbimi neden ezip geçtiniz?

Gör(e)mediniz!
Nasılda can çekişiyordu avuç içinizde yüreğim.
Ve nasılda bakıyordu gözbebeklerinize gözlerim.
Bir konuşsanız kelimeler yağacaktı ağzımdan,
Şırıl, şırıl!
Sahi konuşsam duyar mıydınız sesimi bayım?

(...)
Duydunuz mu?


Siz, hiç mi düş(ün)mediniz?
Düşmezdiniz zirâ düşümdünüz,
ve en giziydiniz gecemin.

Aklım almıyor bayım,
Gözlerinizde s/akladığınız bunca acının,
gelişlerinize pranga edildiğini,
ve ayaklarınızın kalbinizi bana getirmediğini...
Aklım almıyor işte bayım.
Bir masala şerh düşerken şeydâ bakışlarım,
Mâh’a asılı kaldı dudak kenarlarıma iliştirdiğiniz gülüşlerim...

Bayım,
Siz...
Alıp giderken sevinçlerimi,
Geride bıraktığınız bir hayat dolusu acıyla,
Dar ağacına asılı bir aşk kaldı bana.
Dudak arası kadar bir mesafeyi bile aşamadınız bayım.

Memnû değildi bu âşk bayım.
Aralasaydınız dudaklarınızı aşka,
Bağlanacaktı yazgım yazgınıza...

Artık biliniz ki bayım,
Tüm gidişlerinizi levh-i mâhfuza saklıyorum itinayla,
Kalbimin dört duvar arası artık müphemdir aşkınıza!

(Rehgüzâr | Halime Ezel Şenol)