isyan
sonunda bu rüya gerçek oldu
bitmez dediğim yerde bıçak gib yarıldım yüreğimde isyanın çığlıkları sesim duyulmaz bir duvar gibi ördü sesizliğimi ne kadar ağlasam anlayan olur muydu beni bir adım daha gidemem aşk yoluna boşluğun dip kuytularında ama bir bedenle içimde kış gibi bir mevsimle yürümüşüm sensiz keşke demeden önce yazabilseyim gökyüzünde seni yediveren renkler gibi dağıtabilseydim içimdeki zehirli sarmaşığı kırgınlığımın aşka isyanını demet demet dağıtırdım dünyaya... |