BEN DAHA ÖNCE HİÇ ÖLMEMİŞTİM .!
ilk yağmurdu gözlerimden
ilk defa hissetti acının başaklandığını yüreğim son günlerini yaşıyordu çaresiz o an en sevdiğim ya bir zıpkın ya da yüreğinin ortasına mıhlanan acıydı hayat anladım artık yalancıydı oysaki bizim her bahar bahçe duvarlarımız kireçle boyanırdı bembeyaz asmalar budanırdı yazın evveli kışın sonuydu bahar ben daha önce hiç ölmemiştim ! daha önce yağmuru gözlerimde hiç görmemiştim ! yaşam ilk kılık kıyafet balosunda gibi çocukluğumdaki toz pembe değildi artık herkes sonunda yetim kalıyordu kimsesiz yalnız yalan kucaklamalardan uzak bir musallat taşına uzanıyordu hayat ey aklım ne ben seni üzeyim ne sen beni daha fazla üzme sonunda hem sana hem bana oluyor olan ve sonra hikayesi başlar hayatın herkesin diline düşen kıyam /et bir mesele elbet dolu dizgin telaş / telaş edene herkes /her şey / defterine bir kaç satırda ya kıyameti ya da aklı karışmışcasına şikayeti zaman o hiç durmuyor kimse kimseye bakmıyor nekadar acı doğranmışta olsa sofralara herkez umut içinde nefesleniyor ne aşklar yalancı / ne aşk ya kendisine ya da hep başkasına yalansöylüyor herkes merak ve herşeyin sonrasına heves artık kendini avutmalarına bir son ! kıyam /et körün gözlerinde sağırın kulağında dilsizin dilinde kıyamet kopuyor kim kimin elinde /elinde kalan ne ? işte ben daha önce hiç ölmemiştim ! |